یک مقاله خواندنی برای "این گروه خشن" نوشته پل آنتونی لوساس به مناسبت مرگ ارنست بورگناین، یکی از این گروه :
روزگار خوش قدیم همیشه هم خوب نبوده، فردا هم آنقدرها بد نخواهد بود.
+
10 تصویر مرتبط از ده صحنه شاهکار پکین پا
پل
آنتونی لوساس : «...پدر مرحوم من با فیلم های وسترن زندگی می کرد و این
ساخته سام پکین پا ، محبوب ترین وسترن تمام عمرش بود و من به عنوان یک کودک
هیچگاه دلیل آنرا نفهمیدم. بر خلاف بقیه فیلم های این ژانر ، هیچیک از
شخصیت های این گروه خشن برایم دوست داشتنی و ملموس نبودند و فاقد هیجان و
قانونمند بودن قهرمانان آثاری چون جویندگان ، نقاب زورو و ولگرد تنها (یک
سریال وسترن تلویزیونی) به شمار می آمدند. چشمان نابالغ من قادر به درک
مسائلی نبودند که به سادگی در نظر پدر میانسال تجلی می یافت. آنچه بر روی
سلولوئید جریان داشت ، تنها یک قصه اخلاقی در وسترنی با ساختاری آشنا نبود ،
بلکه کشمکشی درونی بود که روح و روان هر مرد بالغ را درگیر خود می کرد.
پدرم به چه بایستی فکر می کرده ، وقتی پایک بیشاب و داچ و تورنتن - افرادی
که در طول ماجراجویی هایشان به دنبال نوعی ویژه از رستگاری و کسب اعتبار
برای خود می گشته اند - را می دیده ؟ راستش دقیقا نمی دانم ، هیچگاه هم به
ذهنم نرسید که مستقیما از پدرم بپرسم. اگرچه حالا که با چشم هایی بالغ
مانند خود او به فیلم نگاه می کنم ، می توانم حدس هایی بزنم. فیلم دقیقا
مشابه با زمانی ست که همراه با پدرم آنرا می دیدم ، اما آنچه زمانی برایم
خسته کننده و ملال آور بود ، اینک همچون شوک الکتریکی کله پایم می کند .
آنچه زمانی برایم گنگ و نامفهوم بود ، حالا قابل فهم شده است. قوه ادراکی
که با تجربه زندگی و گذر زمان به دست آمده است. تحسین و ستایش از این فیلم
تنها به فیلمبرداری ، بدعت های تکنیکی و زوایای دوربینی منحصر به فرد و حتی
به موضوع آن محدود نمی شود. این تمجید و ستایش تنها به قابلیت فیلم در
ارتقا ژانر وسترن نیز بسنده نمی کند. ستایش اصلی همان قابلیت کم نظیر فیلم
در رسیدن به یک نوع جاودانگی است که فارغ از زمان و فرهنگ ، عمق روح و روان
مرد را می کاود و تاثیرات ناشی از گوشه گیری و عزلت مرد را هنگامیکه متوجه
می شود با گذشت زمان و تغییر شرائط به انسانی آواره و سرگردان تبدیل شده ،
به تصویر می کشد. زمانی که مرد درمی یابد بایستی برای نسل جوان تر و آینده
ای که بدان تعلق ندارد ، کنار برود. این فیلم تنها به ساختارشکنی در ژانر
اکتفا نمی کند. این گروه خشن ساختار روحی و روانی مرد را نیز با آن پیش فرض
های آسیب پذیر نبودن و نیرومندی در هم می شکند...»
***
آنچه
در ذیل خواهید خواند ، توسط پل آنتونی لوساس در اوگوست 2011 نوشته شده.
نویسنده فرد شناخته شده ای نیست و تا آنجا که متوجه شدم دانشجوی دانشگاه
بین المللی فلوریدای امریکا بوده است. او این نوشته را به پدرش تقدیم کرده
که یکسال قبل از نگارش آن فوت کرده است.
ادامه متن در ادامه مطلب
